Vragen

“Dit briefje is denk ik inmiddels 5 jaar oud, het heeft in mijn portemonnee gezeten, in mijn dagboek, op mijn bureau gelegen en mijn nachtkastje. Ik heb erop gemediteerd, over gediscussieerd en naar gehandeld. Toch blijft hij altijd actueel voor mij. Soms in mijn werk. Soms richting mijn ouders. Mijn vrienden of geliefde… Nu ook in het ouderschap. En niet in de laatste plaats naar mezelf.

Ik vind het zo een treffend testament van de kracht en waarde van jouw methode. Eén gesprek, één vraag, 5 jaar waardevolle momenten van reflectie op allerlei levensgebieden. Een betere bang for your buck is er niet. Bedankt hiervoor.

Ik wens je alle goeds voor de toekomst. Goed om te zien dat je op de foto’s ook weer straalt.”

– Anoniem

“Toen ik weg wilde gaan, vroeg ze me of ze mij nog een briefje mee mocht geven met een geschreven tekst. Een ‘vraag op recept’, zoals ik die ken van Bedrijf de Wijsheid. Dit zijn geen vragen die per se een antwoord behoeven in het moment, je neemt ze met je mee. Een vraag om een tijdje mee te leven.

Bij het lezen van de vraag brak ik. Vanuit mijn tenen welde er een emotionele ontlading op. Tranen met tuiten, zo bevrijdend. Margit hield me vast. Het duurde denk ik nog geen minuut, toen was het voorbij. Ze kuste me op mijn voorhoofd, keek me recht aan en zei: “Welkom.”

In de dagen na mijn bijzondere klanksessie werd me duidelijk dat ik een enorme blokkade had op het thema vergeving. Ik droeg nog veel boosheid met me mee over geweld, machtsmisbruik en onrecht. Niet eens uit dit leven, maar collectief en intergenerationeel. Daarom kon ik er blijkbaar zo slecht bij. Ik begreep het niet. Ik kreeg dit meerdere keren gespiegeld binnen relaties en ik had al drie jaar het boek van Desmond Tutu in de kast staan, maar teveel weerstand om er aan te beginnen. Eindelijk kon ik het gaan lezen en tegelijkertijd is het niet nu meer nodig. De vergeving heeft plaatsgevonden en daar ging het om.”

– Ineke

Ineke is een vriendin van mij. Ze wijdde één van haar nieuwsbrieven aan deze ervaring bij mij in de praktijk. Je kunt het hele stuk hier teruglezen.

“Beste Margit,
Nog vaker denk ik terug aan de workshop die je gaf al een paar jaar terug. Je vraag hangt nog steeds op een kastje in m’n woonkamer.
Ik zag dat je een nieuwsbrief verstuurt en zou die graag ontvangen om op de hoogte te blijven wat je doet :).
Dankjewel! Groeten, Maryse”

“Hee Maryse,
Wat ontzettend leuk om te horen!!! Tjeempie, dat is alweer een tijdje geleden, zeg! Welke vraag heb je daar hangen? Ik ben het vergeten en ben benieuwd.
Ik zet je naam op de lijst! Leuk zeg.
Hartelijke groet,
Margit”

“Dankjewel!
De vraag is: kun je iets missen dat je nooit hebt gehad? Zo’n prachtige vraag, het antwoord blijft me op een bijzondere manier bezighouden. Het maakt me bewust van bepaalde dingen, meer dan dat ik het antwoord zoek (of zal vinden). Kijk uit naar je nieuwsbrief!
Groeten, Maryse”

Maryse stuurde mij spontaan een bericht op LinkedIn. Toen ik haar om een foto van de vraag vroeg, bleek de originele vraag anders geformuleerd te zijn. Zo zie je maar: vragen hebben zo hun eigen leven!